Maatje (24): “In december 1944 moesten veel mensen geëvacueerd worden naar Zuid-Beveland. Het was te vol in Oostkapelle. We namen afscheid van vader, moeder en mijn zuster met de kinderen. Ze werden in een Duck geladen en vervoerd. De dijkwerkers mochten in Walcheren blijven en mijn man Willem was dijkwerker, dus wij moesten niet weg.”
Pauw (11): “We wilden zo gauw mogelijk weer naar Westkapelle terug. We hadden van anderen gehoord dat mensen in Westkapelle en Domburg in Duitse bunkers woonden, dat wilden wij ook. Maar helaas ging dat niet door en 16 december werden wij vanuit Serooskerke naar Zuid-Beveland geëvacueerd. Gelijk met ons gingen ook andere gezinnen mee. Eerst ging het van Serooskerke met een bootje naar Middelburg. Dat was me even een bootreis. Het was die dag hartstikke koud. Een klein motorbootje met twee sloepen erachter waar veel mensen in zaten. Bovendien had iedereen zijn spullen bij zich. Kleren, dekens enz. Geregeld raakten de boten de grond, daar het laag water was. Dan moest er geregeld gelaveerd worden om de zaak weer vlot te trekken. Na een paar uur kwamen we in Middelburg aan waar we werden opgevangen in de Ambachtsschool. Eerst werd er eten verstrekt en vervolgens werd elke familie ingedeeld. Een Engelse vrachtwagen kwam voorrijden en daar werden zes families ingeladen. Richting Zuid-Beveland. In de omgeving van Goes werd de eerste familie gedropt. Vervolgens ging het naar Kapelle en dan naar Kloetinge. Op deze dorpen stonden mensen klaar voor opvang en verder transport.”
